'Ik ben landelijk bekend maar lokaal minder'

Waddinxveen – Tot zeker halverwege dit jaar werd de Waddinxveense schrijver Celal Altuntas bijna dagelijks bedreigd, via mail, Twitter en soms telefonisch. En onlangs is hij zelfs met onthoofding bedreigd.

Het begon allemaal na zijn interview in de Volkskrant waarin hij vertelde over zijn jongste boek Regen zonder Modder en waarin hij zegt dat racisme niet alleen bij witte, maar ook bij Turkse en Marokkaanse Nederlanders voorkomt.

Juist vanuit die hoek, de Islamitische, wordt Altuntas nu aangevallen. Hij wordt 'te verkaasd' bevonden en uitgescholden voor 'hond' en 'verrader'. De Waddinxveense auteur deed begin dit jaar en in mei aangifte.

"Maar dat doe ik nooit meer. Het levert namelijk niets op." Zelfs een direct lijntje met het hoofd van het Openbaar Ministerie brengt Altuntas niet verder. "Ze konden allemaal niets doen, zeiden ze. Terwijl de afzenders vaak zonder al te veel moeite waren te traceren naar mijn mening."

Hij schrijft en roept er niet minder om. "Ik heb liever dat iemand me doodt, dan dat ik op een laffe manier mijn leven leef. Maar ik wil wel gezegd hebben; niemand verdient het om bedreigd te worden."

Het verhaal van Altuntas begint in zijn moederland Turkije/Koerdistan. Daar groeit hij op als schaapherder in een klein dorp ten oosten van Turkije waar voornamelijk Koerden wonen. Hij sluit zich aan bij de PKK, maar besluit later ook weer uit die beweging te stappen hetgeen hem vogelvrij verklaart. "Door de Turken werd ik gezien als terrorist, door de PKK als landverrader."

Hij vlucht naar Nederland waar hij zich lange tijd een vreemde eend in de bijt voelt. Na een verblijf in verschillende asielcentra, komt hij uiteindelijk in Waddinxveen terecht. Dat was in 1993.

Het is de gemeente waarin hij het beter krijgt, weer aan de studie gaat en de Nederlandse taal leert spreken, maar ook de gemeente waarin hij tot twee keer toe zichzelf van het leven wil beroven. "Tot twee keer toe kreeg ik te horen van de vreemdelingenpolitie dat ik Nederland moest verlaten en terug moest naar Turkije. Het bleek in beide gevallen op een misverstand te berusten. Maar voor mij was het bijna het einde geweest. Terug gaan naar Turkije was voor mij geen optie, ik zou acuut zijn gedood. Dan liever zelf het heft in handen nemen."

Op dit moment ligt een kinderboek van Altuntas bij de uitgever. "Een verhaal dat ik al heel vaak heb gehoord van mijn ouders en oom. Het is mijn verhaal, maar dan omgedraaid. Janneke die met haar zoon uiteindelijk terecht komt in mijn geboorteplaats." Altuntas grijnst. Hij heeft zich tijdens het schrijven kunnen laten adviseren door zijn twee dochters van acht en tien jaar.

"Het zou leuk zijn als Waddinxveners mij eens meer weten te vinden. Mijn boeken, maar ook mij als persoon. Het grappige is dat ik landelijk bekend ben, ik heb bij Eva Jinek in de show gezeten, ik schrijf columns voor Radio 1, de Volkskrant en Trouw, maar in mijn eigen dorp word ik zelden gevraagd om bijvoorbeeld eens een lezing te geven. Dat vind ik opvallend."

Als hij een kerstwens zou mogen doen of een cadeau mag bedenken voor wie of wat dan ook? "Een boom. Ik zou wel een boom midden in Waddinxveen willen planten waarin alle Waddinxveners iets van henzelf in mogen hangen. Een boom die de verschillen in identiteiten symboliseert, dat lijkt me mooi. Ikzelf zou mijn boeken erin hangen."

En wat als hij een kerstwens mag doen of een kerstcadeau zou mogen geven? "Dan zou ik die aan oud-burgemeester Bert Cremers geven die in de afgelopen jaren ook een enorme strijd heeft moeten leveren en die nooit opgeeft. En als ik heel hebberig mag zijn, dan ook voor VluchtelingenWerk, voor de medewerkers die zich voor alle mensen inzetten ongeacht geaardheid, kleur of religie."