Carlo Heuvelman

Meindert Tjoelker, zegt die naam u nog iets? Ik kan mij het verhaal nog goed herinneren. Het was september 1997. Meindert is de boeken ingegaan als eerste slachtoffer van zinloos geweld, al moest hij die treurige eerste plaats later afstaan aan Joes Kloppenburg, omgekomen in 1996. En in deze tijd waarin de kerk haar eigen slachtoffer van zinloos geweld, Jezus genaamd, gedenkt, hebben wij het eindoordeel gehoord over de dood van Carlo Heuvelman, de Waddinxvener die in de zomer van 2021 op Mallorca zo werd mishandeld, dat hij een paar dagen later stierf.
Dat criminelen elkaar omleggen is één ding, maar dat je op je vakantie zomaar het slachtoffer kunt worden van een groep nietsontziende klootzakken, dat is een ander verhaal. Dat Ciske de Rat zijn moeder, die hem gruwelijk dwarszat, een mes door het lijf joeg is één ding, maar dat je door mensen die je totaal niet kennen doodgeschopt kunt worden – dat is onverdraaglijk. Het laat zien dat er een beerput in ons woont, die onbeschrijflijk stinkt.
Laat dit stukje tekst een klein gedenksteentje voor Carlo Heuvelman zijn. Een bloemetje bij zijn graf. Het even noemen van zijn naam. Het minste dat we voor de doden kunnen doen, is hun naam blijven noemen, zodat ze er nog bij horen.

De rechtbank bevond eerder hoofdverdachte Sanil B. schuldig aan doodslag op Carlo en veroordeelde hem tot zeven jaar zitten (het OM had tien jaar geëist). Maar op 14 maart hoorden we dat de hogere rechter hem hiervan vrijsprak. Er is nu niemand veroordeeld voor doodslag, omdat er te weinig bewijs is en alle verdachten zwijgen. Dat is natuurlijk onverdraaglijk. Het verhaal gaat dat er bewust bewijs is vernietigd, getuigen zijn omgekocht. Als dat waar zou zijn - leven we dan nog echt in een rechtstaat? En het zwijgrecht - dat is natuurlijk een groot goed, maar laten we niet vergeten dat een misdrijf verzwijgen ook zelf weer een misdrijf is. Het is alleszins begrijpelijk dat de familie van Carlo intens verdrietig en ontzettend kwaad is, omdat de waarheid niet boven tafel komt.
Hoe om te gaan met geweld dat niet bestraft wordt? Met onjuiste oordelen van menselijke rechters? Rechters die iemand veroordelen die onschuldig is of blijkt - denk aan Navalny of Lucia de B. - of die iemand niet veroordelen die wel schuldig is? Hoe leven met het onrecht dat onbestraft blijft?
Voor velen is het onbestrafte onrecht een bewijs tegen God. Als God bestond, zou Hij wel een keer ingrijpen! Voor Immanuel Kant, de grote filosoof van de Verlichting, is het onrecht juist een godsbewijs. Zijn redenering gaat ongeveer als volgt: “Wij mensen hunkeren met heel ons wezen - dus niet alleen met onze wil of gevoel - naar gerechtigheid. Die gerechtigheid wordt op aarde onvoldoende gevonden. Om aan ons mens-zijn recht te doen, moet er dus wel een Laatste Oordeel zijn, waarin alsnog op volmaakte wijze recht gesproken wordt. Dan moet er ook een Hoogste Rechter zijn. Dat kan alleen God zijn.” Mee eens? Ik wel. Ik ben onder meer christen omdat ik mij verheug in een Laatste Oordeel.