Onder de paraplu herdenken

Waddinxveen- Capuchons op en weer af, paraplu’s open en dicht; het was een somber beeld bij de herdenkingsbijeenkomst op 4 mei bij De Naald op het Stationsplein in Waddinxveen en op de oude gemeentelijke begraafplaats bij het Toon Pille-monument. 

Alsof er even een seintje werd gegeven aan de weergoden, ging het net op tijd wat minder heftig regenen toen burgemeester Evert Jan Nieuwenhuis in gezelschap van een kleine groep mensen een krans legde bij het Toon Pille-monument op de begraafplaats. Vanaf die locatie verzamelde zich een rij mensen met vooraan tamboers, een militaire jeep en een delegatie van veteranen.

Bij de Naald leek het rustiger dan andere jaren. “Als het was blijven gieten, was ik thuisgebleven”, zei Agathe de Geus. Ze was één van de weinigen die een stoel op de voorste rij durfde in te nemen. De stoelen stonden er voor mensen die moeite hebben om de hele ceremonie te blijven staan, maar slechts vier van de twintig werden gebruikt.

In totaal werden vijf gedichten voorgedragen. Kinderburgemeester Mathijs Verbaas, twee leerlingen van het Coenecoop College, dorpsdichter Leonie Visser en voorzitter van de herdenkingsbijeenkomst Henk de Bas lazen ze voor. 

Herinnering levend houden
Namens de gezamenlijke kerken hield dominee Martin Zeeman een toespraak. Hij citeerde filosoof, dichter en schrijver George Santayana: ‘Wie zich het verleden niet herinnert, is gedoemd het opnieuw te beleven’. Volgens Zeeman blijven verhalen, boeken, films, podcasts en monumenten nodig om de herinnering aan  de Tweede Wereldoorlog levend te houden.

Na Zeemans toespraak was het even droog. De klanken van de trompet luidden de twee minuten stilte in. De veteranen salueerden. Tot het slotakkoord werd geblazen. Het vuur in de schalen naast De Naald werd ontstoken en het Wilhelmus klonk.

Burgemeester Nieuwenhuis sloot af met een speech. “Van binnen knaagt de vraag, waar gaat het heen? Israël, Gaza, Iran, Rusland, Oekraïne. In Waddinxveen is vrede. Morgen, overmorgen, volgend jaar kan het anders zijn. Maar we kunnen zoveel betekenen, al is het klein. Verzoening, vergeving, behulpzaamheid, dat moeten we niet vergeten.”
Tot slot werden kransen en bloemen bij het monument gelegd. Kinderen legden spierwitte chrysanten. Bijna drie kwartier lang stonden ze opvallend stil, maar toen ze de bloemen eenmaal in handen hadden, begonnen ze toch wat ongeduldig te wiebelen.