Brief van Petra Heuvelman over zoon Carlo

Mijn lieve zoon Carlo had zo veel zin om even voor zes dagen met zijn vier ‘vrienden’ naar de zon te gaan. Hij heeft maar een paar uur van de zon mogen genieten en is in een grafkist terug naar Nederland gekomen. Hij zal de zon nooit meer zien! 

Wat maar weinig mensen weten is dat deze ‘vrienden’ ook een rol hebben gespeeld in deze tragedie. Bijna een jaar nadat het gebeurd was, mocht ik eindelijk het strafdossier lezen. Dit was een hele klus want het telde ruim 3500 pagina’s. Ik wist tot op dat moment nog steeds niet wat er met Carlo was gebeurd. Zijn ‘vrienden’ konden ons niets vertellen. Hun woorden waren: ‘niks gezien, weten niks, zwart gat. We hadden te veel gedronken.’ Na het lezen van alle verklaringen bleek dat, voordat Carlo geslagen en geschopt werd door de daders, er onenigheid was tussen twee ‘vrienden’ van Carlo. Ook wordt er door diverse getuigen verklaard dat de ‘vrienden’ van Carlo vervelend waren, zowel binnen de Bierexpress als daarbuiten na sluitingstijd. Er zou met zout en bier zijn gegooid. Meisjes zouden zijn lastiggevallen. Ook bleek er al onenigheid te zijn geweest met een andere groep jongens. Ook verklaren diverse  getuigen dat er gespuugd zou zijn en verklaart Sanil dat een van de ‘vrienden’ van Carlo als eerste hem een klap gaf. Carlo hield zich overal afzijdig van en had daar geen deel aan. Toen ik daar vragen over stelde aan deze ‘vrienden’ hadden ze daar voor mij geen bevredigend antwoord op: het ging over het betalen van de rekening en verder wisten ze niks meer. Komt me bekend voor! De zogenaamde vrienden veranderden compleet van houding. Ze werden boos, zaten er ongeïnteresseerd bij. Wilden niet samen met mij camerabeelden bekijken om hun geheugen op te frissen. Van de eerst zo hulpvaardige houding was niets meer over. Een van de ‘vrienden’ durfde onlangs in de trein mijn man niet aan te kijken. Ze zeggen bang te zijn dat ik ze dan ga verwijten dat ze niks kunnen vertellen. Nou jongens ik zal jullie uit de droom helpen: DAT DOE IK TOCH WEL! Ook zijn er woorden gevallen als: ik moet verder met mijn eigen herstel, anders kan ik niet verder met mijn leven, ik heb het er zo moeilijk mee. Ze zitten zo in hun eigen slachtofferrol. Ik, ik, ik! Het enige ‘echte’ slachtoffer in dit verhaal is mijn lieve zoon Carlo. Hij ligt onder de grond. Hij kan niet verder met zijn leven. Hij zal de zon nooit meer op zijn huid voelen branden. Ik hoop van harte dat er, net zoals Willem Maarten Dekker in zijn column van vorige week in Hart van Holland aangaf, een Laatste Oordeel zal zijn, zowel voor de daders als voor de ‘vrienden’ en de drie rechters van het hof en dat er recht wordt gesproken door een hoogste rechter. En hopelijk is dat oordeel verre van mild. Doordat het hof in Leeuwarden Sanil op 14 maart vrijsprak van doodslag op Carlo en de gevangenisstraffen voor de meeste overige verdachten werden verlaagd, voelt het voor mij alsof Carlo voor een tweede keer is doodgegaan.

Een zeer boze en verdrietige moeder,
Petra Heuvelman