Protesteren heeft een rebels imago en ik doe graag mee

Ik ben Lenneke, 38 jaar en getrouwd. Zaterdag 9 september ben ik voor het eerst in mijn leven gaan demonstreren. ‘Is dat echt nodig?’, hoor ik je denken. Mijn antwoord is volmondig: ja! 

Ik neem je mee in mijn verhaal. Ik woon in Waddinxveen, werk in de verslavingszorg en net als jij leef ik mijn leven. Ik ga naar mijn werk, doe boodschappen, draai hard Pearl Jam in mijn auto en knuffel met mijn dochter en de katten. Maar...ik maak me zorgen. Ik kan de toenemende warmte moeilijk verdragen, ik zie insecten verdwijnen en de ene na de andere natuurramp voltrekt zich voor onze ogen. Het is alsof ik op een feestje sta waar ik me niet thuis voel.  ’Maar we kunnen er toch niets meer aan doen’, hoor ik om mij heen. Ik probeer als consument zo goed en zo kwaad als ik kan duurzaam te zijn. Ik eet weinig vlees, maar met het helemaal laten, worstel ik. Ik zie kalfjes gescheiden worden van moeders en varkens op transport gezet in de bloedhitte. Ik krijg rillingen.

En zo denk ik verder na. Afval, auto, moestuin? Tegelijkertijd gebeurt er van alles in Nederland. Tata Steel, Chemours. Eeuwige groei en welvaart als doel. Fossiele subsidies. Wanneer is het genoeg?, vraag ik me af. Ik zie mezelf op werk braaf lopen zonder kartonnen bekertje, maar de gifstoffen blijven de lucht in gaan. En dus zit ik daar in de trein naar Den Haag. Als gewone burger met buikpijn en mijn protestbord verlegen in een vuilniszak dragend. Protesteren heeft een rebels imago maar in deze situatie ben ik dat graag. ‘Dit is de koelste zomer van de rest van je leven’, lees ik als ik doorloop. Ik vervolg mijn weg en zie daar een leger aan bezorgde mensen die ook niet op het feestje horen. Grootouders, juristen, violisten. Duizenden. Allemaal willen ze dat de vlinders blijven voor (klein)kinderen en dat de natuur herleeft.

Dus: geen zorgen. Ga de straat op. Wees er. Je hoeft niet weggespoten te worden door een waterkanon (ze was niet op de A12, red.). Het is leuk en nuttig en een recept tegen verslagenheid en zorgen. 

Lenneke Zwemmer