Barbie, hoeveel weken ben je?

We zitten achter het beeldscherm. Zij lijkt net Barbie, ik ben net Ken. We voelen ons weer helemaal strak in het velletje, zoals zij altijd zijn. Eeuwig jong, altijd sterk en vrolijk; wat moet het heerlijk zijn om Barbie te zijn. We dromen weg naar Barbieland, waar de zon altijd schijnt, waar nooit schreeuwende kinderen lopen, niemand last heeft van depressie, ADHD of gewoon diarree en hoogtevrees. Nee, in Barbieland is het altijd feest en heeft iedereen altijd even veel zin in alles. ‘Droom-land, droom-land, samen naar ‘t heerlijke droo-hoom-land’ (Paul de Leeuw).

Kun je daar een film mee vullen? Nee, wisten de makers van Barbie, de film. Op een dag wordt Barbie minder vrolijk wakker. Tijdens een feestje denkt ze ineens aan … de dood. Paniek! Maar het wordt snel gesust. Tot het terugkomt. Barbie ontdekt cel-lu-li-tis, whèè! Wordt Barbie nu ook menselijk? Bestaat droom-land niet?

Inderdaad willen de makers van Barbie de droomwereld van het kind dat met poppen speelt confronteren met the real world. In die zin is het een film voor volwassenen. Barbie en Ken gaan de mensenwereld in. Daar ontdekt Ken dat die wereld er heel anders uitziet dan Barbieland. In Barbieland speelt Ken een klein, sullig bijrolletje als strandwacht, een mislukte poging de mannen van Baywatch te imiteren. De macht is aan de vrouwen. Zelfs kinderen verwekken doet Ken niet, want in Barbieland raakt niemand zwanger. Eén zwangere Barbie heeft ooit bestaan; die is gauw uit de handel gehaald.

Eenmaal terug uit de mensenwereld veroorzaakt Ken een revolutie in Barbieland. De mannen grijpen de macht. Barbieland moet net zo worden als de echte, patriarchale wereld. Maar dan steken de Barbies daar een stokje voor. Barbieland blijft Barbieland. Of toch niet? Want er is wel iets gebeurd. Niet in het groot, wel in het klein. De liefde van Ken voor Barbie wordt tóch wederzijds. Zij begint te vallen voor zijn knullige charmes. De liefde gloort. En daarmee ook iets van gelijkheid tussen man en vrouw. Barbieland en de mensenwereld zaten er allebei naast. We moeten naar een wereld waarin man en vrouw echt gelijk zijn. Zodat we (en vooral meisjes) niet meer hoeven te vluchten in een droomwereld. Dat lijkt de boodschap van de film Barbie.

In een tijd van woke en gender-issues is het best bijzonder dat er een film verschijnt die zó sterk de nadruk legt op de polariteit van man en vrouw, en die zo duidelijk de klassieke liefde mét kind ten voorbeeld stelt. De film vertelt weliswaar dat de wereld waarin de man de baas speelt fout is, maar Barbie zet daar geen revolutie tegenover, eerder de ouderwetse liefde. De film eindigt ermee dat Barbie… zwanger is van Ken. De zwangere Barbie, ooit als onverkoopbaar uit de handel gehaald, komt terug. Is de toekomst misschien, heel gewoon, aan Barbie mét Ken en een paar kinderen - kinderen met ADHD en diarree, Barbie met cellulitis en klunzige Ken? Willen we ten diepste allemaal het heel gewone, vertrouwde, klassieke? Dat is de intrigerende vraag van Barbie. Hoeveel weken zou ze zijn?