Honderd jaar en nog altijd vief

Waddinxveen - Velen zouden het willen: honderd jaar worden in redelijk goede gezondheid, nog altijd in het bezit zijn van een scherpe geest en mild kunnen terugkijken op het leven. Wilhelmina (Wilhelmientje voor intimi) Lavooij-Moelker liet donderdag 19 januari zien en horen hoe dat eruit ziet. “Ik heb heel veel liefde gekend, van mijn ouders en van mijn zes kinderen en ook echt wel verdriet gehad door het verlies van mijn man en twee kinderen door ziekte. Maar ik zie mezelf als een gezegend en dankbaar mens.” En dat terwijl haar leven begon tijdens de crisisjaren, zij de Tweede Wereldoorlog bewust meemaakte en samen met haar man en toen nog met drie kinderen in Kruiningen (Zuid-Beveland in Zeeland) woonde tijdens de Watersnoodramp in 1953 en het wassende water van twee kanten kwam.

De eeuweling viert haar honderdste verjaardag wel drie keer. Een keer met haar kinderen, afgelopen weekend met broers en zussen en daarna gaat ze nog een keer lunchen met haar veertien kleinkinderen. Dat is het leuke van ouder worden, dan wordt alles in fases gedaan en de jarige zelf lijkt er volop van te genieten.

Ze is geboren in Nieuwdorp, in Zeeland. Ze denkt met liefde terug aan haar ouders, dat is meteen duidelijk.

“Maar het was ook hard werken, hoor. Mijn kinderjaren speelden zich af in de crisisjaren en we hadden niet veel. Geen eten, geen kleding. Ik weet nog dat ik op mijn klompjes naar de kerk ging.”

In de oorlogsjaren verging het haar niet veel anders. Ook toen had ze niet veel te eten en was alles schaars.

De watersnoodramp van 31 januari op 1 februari kan ze zich nog goed voor de geest halen. “Bij het eerste tij was de achterkant van ons huisje al weggeslagen. Ik kwam met drie kleine kinderen in het water terecht. Het water kwam ineens aanrollen, heel plotseling. Ik had kinderen van 3 en van 4 en één van zes weken oud. Die legde mijn man op een gegeven moment in de kinderwagen maar door de storm werd de kinderwagen bijna het zeegat ingezogen.”

Maar gelukkig, het gezin overleeft. Dankzij hulp van een boer die elders zijn vee aan het losmaken was. “Eerst reageerde hij nog boos, want zijn vee zat nog vast. Maar ik riep dat wij ook hulp nodig hadden.” Van het huis en de spullen van de familie Lavooij was niets over.

Na Kruiningen kwam Breda. “Daar was een goed onderkomen voor mijn gehandicapte dochter.” Nu zit ze bij Ipse de Bruggen en woont ‘Wilhelmientje’ al lange tijd in Waddinxveen. “Dat ik op deze plek terecht ben gekomen is vast van boven geregeld. Dit is zo’n fijn huisje en fijne buurt.”

Ze woont aan de Zuidplaslaan. Haar man leeft inmiddels niet meer, maar dochter Lieneke die in Alphen woont, komt regelmatig. Het is dat ze onlangs een herseninfarct heeft gehad, maar tot dusver maakt en doet de jarige nog met van alles mee. Ze houdt haar iPad omhoog. Op naar 101?

“Ach, weet je, dit is niet de mooiste tijd van je leven. Als ik maar niet (te) afhankelijk word.” Ze trekt een vies gezicht.