Afbeelding

Nieuw leven

Column 527 keer gelezen

Maart roert zijn staart, april doet wat hij wil en in mei legt elk vogeltje een ei. Er gaat niets boven de lente, de tijd waarin het leven weer doorbreekt en overwint. 

Met die superzachte winters van tegenwoordig dringt dat wat minder tot ons door, maar doordat we dit jaar in april ineens nog wat sneeuw kregen, ervoer ik nog even de kracht van het nieuwe seizoen. We kunnen ons allemaal nog wel voorstellen dat de indianen (ik was op de basisschool een groot indianen-fan, liep zo vaak mogelijk in een indianenpak, en rookte met mijn kameraden de vredespijp of joeg op bizons) hun leeftijd telden in lentes. Zelfs nu nog, in onze verwende levens en verwarmde huizen, sterven er meer mensen tegen het einde van het jaar dan in het voorjaar. Alsof ze in de donkerte toch de moed opgeven.
Een mens heeft licht nodig en iets om naar uit te kijken. Het valt mij vaak op hoeveel iets simpels als een spelend kind of een jong hondje, een eend met kuikens of een lammetje doet met de beleving van ouderen, en eigenlijk van ons allemaal. We fleuren weer op en hebben er weer zin in.
Zelfs in oorlogsgebieden genieten mensen ook. Ik bedoel dat niet cynisch of sarcastisch, maar juist als iets om je over te verwonderen. Ook in Oekraïne houden mensen blij verwonderd hun pasgeboren kindje in handen, worden mensen verliefd, genieten ze van een struik die weer uitloopt, van narcissen die hun trompetten laten zien, van de toenemende zonnekracht, en zijn ze blij als ze van de griep weer beter worden. Het leven is sterker, altijd sterker. Het is iets wonderlijks in ons dat wij altijd weer willen leven, juist en zelfs ook als alles tegenzit. Daarom denk ik dat zelfdoding misschien het enige echt onbegrijpelijke is dat er bestaat; en het meest verschrikkelijke.

Hupsakee, het huis schoonmaken denk je bijvoorbeeld in het voorjaar. Wij hebben het huis van boven tot onder weer eens onder handen genomen en spullen verzameld om straks te verkopen op de kindervrijmarkt op Koningsdag. Opruimen doet een mens goed, het is net of je dan ook je hoofd wat opruimt. Een nieuwe lente, een nieuw geluid, een fris huis, we kunnen er weer tegenaan.

In deze lentetijd vieren christenen ook het paasfeest. Goethe dichtte daar enigszins sarcastisch over: “Ze vieren de opstanding van de Heer, omdat ze zelf zijn opgestaan.” Met andere woorden: eerst was er de lente, waarin de mensen voelen dat ze weer zin in het leven krijgen, en toen bedachten ze daar een mooi feest bij over de overwinning op de dood. Maar zou het ook omgekeerd kunnen zijn? Dat het steeds weer lente wordt omdat het Pasen is geweest? Vieren we Pasen omdat het lente is, of vieren we de lente omdat het Pasen is? Ik zou zeggen: houd ze in elk geval bij elkaar. Leg dat gele geknutselde paaskuikentje maar naast het lege graf.