Geen coronapauze voor de zeven werkers van de onderhoudsploeg Be Fair: ‘We pakken altijd iets op’

VOETBAL
Waddinxveen – De kantine van Be Fair is al tijden verboden gebied voor voetballers van jong en oud. De onderhoudsploeg, bestaande uit gepensioneerde vrijwilligers, zag daardoor de kans schoon. Het twaalf jaar geleden moderne rood en oranje op de muur heeft plaatsgemaakt voor het groen, zwart en wit van Be Fair. “We kunnen weer twaalf jaar vooruit.”

Erik van Leeuwen

Omstreeks tien uur is het koffietijd. Zeven leden van de onderhoudsploeg zoeken, op minimaal anderhalve meter afstand van elkaar, een plaatsje rond de koffietafel. Op de tafel staat een slagroomvlaai. “Rob is jarig”, zegt Be Fair-voorzitter Piet Coevert. “En als hij niet jarig was geweest, hadden we sowieso een feestje gevierd.”

Coevert wijst naar de muren van de kantine. “Die zijn helemaal opnieuw geverfd. Dat was best een klus.” Rob schat in dat er voor 25 liter aan verf doorheen is gegaan. “Het is meer dan een likje verf.” Piet: “Het ruikt als nieuw, hè. Niets is vergeten. De honderden spijkers, die wit waren, zijn zwart geverfd.” 

Ook de buitenboel is niet aan de verfwoede ontsnapt. Daar is gekozen voor wat Jack noemt ‘antiek-groen’. “Eigenlijk is het zwart. Dat was het goedkoopst. We moeten een beetje op de kleintjes letten, nu de club veel inkomsten mist.”

Nooit klaar
Drie keer in de week gaan ze helemaal los in de ochtend. Er mag dan niet gevoetbald worden in de competitie, het werk is voor de onderhoudsploeg nauwelijks minder geworden. “Je bent nooit klaar”, zegt Jos. “We pakken altijd iets op.”

Nu de kantine verboden gebied is, is er gelegenheid en tijd om grote klussen aan te pakken. “Dat zijn klussen die normaal blijven liggen, zeker als er competitie wordt gespeeld”, vertelt Rob. Uitgerust met boor is hij bezig de krukken en stoelen in de kantine van nieuwe dopjes onder de poten te voorzien. Een paar meter verderop maakt Bram ze schoon. “Het zijn 37 krukken en 40 stoelen”, zegt Rob. “Bram heeft de vloer een paar weken geleden in de was gezet. Die oude dopjes maken krassen op de vloer, dat vinden we zonde. Vandaar dat we ze vervangen.”

Ook het reguliere werk gaat ‘gewoon’ door. “We halen nog elke maandag drie zakken met vuil langs de velden op”, zegt Jack. “De jeugd traint nog gewoon en speelt op zaterdag ook wedstrijden. Daarnaast moet het snoeiwerk ook doorgaan. Als we het op z’n beloop laten, is alles binnen een paar maanden overwoekerd.”

Alleen de lijnentrekker van Be Fair heeft het rustig. “We zijn er maar mee gestopt”, vertelt Jos. “De lijnen liggen er maar een week en aangezien we toch niet spelen op natuurgras heeft dat geen zin. Nu sparen we kalk uit.”

Hij hoopt dat hij, als er straks weer een keer competitie gespeeld kan worden, nog even rechte lijnen trekt als altijd. “We hebben een keer een robot mogen gebruiken, die maakte pas echt rechte lijnen. Maar die was best duur. Dat kan de club niet betalen, zeker nu niet.”

Bij gebrek aan inkomsten weet voorzitter Piet Coevert wel waar het geld zit bij Be Fair. ”Dat kapitaal van de club zit hier rond de tafel. Onbetaalbaar zijn deze mannen. Dat is niet in geld uit te drukken.”