Uit je doppen

Je weet dat je een ouwe knar wordt, als je verzucht dat de menselijke omgang lijdt onder de technologie. Mijn jeugdige ik suste 'laat gaan' tegen Remi's die in schermenzwermen tegen anderen opbotsen en mompelde 'laat fietsen' tegen koptelefoonkruipers die Oost-Indisch doof-blind-stom-onverschillig zijn voor het verkeer om hen heen. Steeds vaker slaak ik een zucht in zulke situaties, hopend dat de bandenspanning op mijn ouwe knar daalt met een paar bar.
Waar komt die druk, die wij van buitenaf opzuigen en vasthouden, die druk die wij onszelf maken, vandaan? Wat het antwoord ook moge zijn: die alledaagse druk zorgt ervoor dat jij en ik, die anderen principieel naroepen dat ze uit hun doppen moeten kijken, ook niet altijd MONO zijn. Tussen twee trap- of schakelbewegingen door checken hoe laat het is, of de baas heeft gemaild, waar die afspraak ook alweer is. Heel even maar, maar toch.
Ik moet nog zien of MONO – rijden zonder mobiele invloed – net zo ingeburgerd raakt als die goeie ouwe BOB. Als je ziet hoe telefoons als infusen voor vermaak in handen en oren zitten geprikt, dan leidt MONO hooguit tot meer openbaar vervoer. Actief deelnemen aan het verkeer wordt namelijk levensgevaarlijk; niet vanwege de boetes, maar omdat MONO je voor even dwingt te leven zonder de mobiele stofjes waar men naar snakt als naar adem.
In onze comfortzucht hebben we het er zelf naar gemaakt. Comfort werkt zo verslavend dat leveranciers ervoor zorgen dat we onze eigen wereld niet hoeven te verlaten als we van A naar B moeten. Onze routes kunnen we decoreren met onze eigen beelden, geluiden en contacten – de mate waarin hangt af van de hoeveelheid vereiste concentratie voor het type verkeer dat je gebruikt en de hoeveelheid lak of maling die je hebt.
Met je doppen in hoef je anderen in elk geval niet aan te horen. Dat pleegt roofbouw op onze hebbelijkheid: rochelende mannen en schreeuwbaby's in de bus zijn niet langer zieke of piepjonge medemensen, maar stoorzenders voor ons comfort zoals reclameblokken op tv en Spotify dat zijn. Dat is althans wat ik zie zodra de platheid van mijn telefoon me vermoeit en ik in het (openbaar) vervoer de blikken volg die men zuchtend, minachtend uitwisselt.
Doe eens uit je doppen en kijk eens uit je doppen; het verkeer is ook social media. In het verkeer heb je eigenlijk altijd verbinding. In het verkeer kun je anderen volgen en door richting aangeven, voorrang verlenen, remmen en optrekken kun je je profiel helemaal personaliseren. Als je op de like-knop van stoplichten drukt, zie je direct voor je wat iedereen doet, wat iedereen bezighoudt en welke kanten je netwerk op beweegt.
Ik ben dan wel een ouwe knar geworden, qua social media ben ik m'n tijd vooruit. Wil jij ook hip en retro zijn? Registreer je dan nu in het verkeer en volg me!