Uiterste best

Het was zondag, dus ik ging eens lekker zitten voor boeren op de buis. Niet de boeren van Yvon Jaspers die, met de KRO-camera en televisiekijkend Nederland als getuigen, op zoek gaan naar een levenspartner. Zulk vermaak confronteert mij teveel met mijn vrijgezellenbestaan. Een bedrijf of veestapel om die liefdesledigheid te compenseren heb ik niet. Als ik op zondag ergens niet over wil nadenken, dan is het over mijn onvermogen om in 28 jaar enig bewijs te leveren voor mijn bestaansrecht.

Zondag moet hoopvoller stemmen dan dat. Daarom zocht ik mijn heil bij de boeren van Tegenlicht. Alhoewel, boeren. Het programma doopte hen 'Plattelandspioniers': Boxtelaars, Groesbekers en Wijnjewoudenaren die met voedselbossen of boerencoöperaties vernieuwend landbouwwerk doen. Dat sluit goed aan bij het beleid van minister Schouten, die op camera zei dat we in Nederland aanlopen tegen de grenzen van een systeem dat al decennia opereert onder de naoorlogse zinspreuk 'nooit meer honger'.
Als een systeem zo richting oud vuil wordt gemanoeuvreerd dan zijn mensen die dat systeem draaiende houden vaak de dupe; en omdat het een systeem is, zijn dat er nogal wat. Mijn gedachten bleven dan ook minder lang hangen bij de pioniers en meer bij de boerendochter die zich met een brief richtte tot Nederland. Het tienermeisje sprak haar zorgen uit over het boerenbedrijf van haar ouders. Vertelde hoe hard zij ervoor werken. Hoe veel tijd, moeite, geld en liefde zij in het bedrijf steken. Dat is voor de boerendochter de normaalste zaak van de wereld.

Haar zorgen kwamen voort uit de negativiteit die de boerensector omringt. Het gezin voelt zich tegengewerkt door burger, bank en overheid. "Het lijkt alsof alles wat wij doen niet goed genoeg is", zei het meisje. Toen drukte ik op pauze. Tienermeisjes horen zich geen zorgen te maken over het welzijn van hun ouders. De redenering van tegenwerking hoor ik echter vaker, van alle kanten. Iedereen voelt zich tegenwoordig maar tegengewerkt. Door media en minderheid, politie en politiek, Den Haag en Europa. "Geef ze een vinger en ze nemen je hele hand!" Als ik zie hoe hardnekkig er alle kanten op wordt gewezen dan heb je nog vingers zat. Is het voor de omgang met elkaar niet beter om eens naar jezelf te wijzen, te bedenken hoe jij anderen dwarszit in plaats van altijd andersom?

Toen ik de aflevering hervatte, verraste het meisje met haar inspirerende uitsmijter. "Denk een keertje extra na als je wat negatiefs wil zeggen. We doen ons uiterste best." Het boerengezin en de plattelands-pioniers. De makers van de Sinterklaasintocht, Thierry, Femke en Sylvana. Jij en ik. We doen allemaal maar wat: ons uiterste best voor waar we in geloven. Dat geloof delen we niet, maar laat ons best dan garantie zijn voor wat medemenselijkheid. Laten we ons uiterste best doen, voor onszelf en ons uiterste best gunnen voor elkaar.