Afbeelding

Haast je langzaam

Algemeen PraatPaal 206 keer gelezen

De kans bestaat dat ik, als jullie dit lezen, nog steeds op weg naar huis ben vanuit Rome. Enige tijd geleden ben ik op een hogesnelheidstrein gestapt in de Italiaanse hoofdstad. Ook al gaat een trein prat op zijn vaart, dat wil nog niet zeggen dat je snel thuis bent.
Toen er zoveel heisa was over de negatieve invloed van non-stop vliegverkeer op het klimaat, nam ik me voor om met een alternatief vervoermiddel op en neer te reizen naar Rome. Uit nieuwsgierigheid. Met een zogenoemde Interrail Pass op zak zou je in principe op elke Europese trein moeten kunnen springen en zo het continentale sporennetwerk kunnen afkammen. Ik, opgegroeid in de tijd toen Guus Meeuwis nog reclame maakte voor de Nationale Spoorwegen, neuriede nostalgisch 'kilometers spoor schieten onder mij door' bij het idee. Treinen door Europa klonk best avontuurlijk. Nou, dat blijkt het ook te zijn.
Eerst kreeg ik een verkeerd vervoersbewijs toegestuurd vanuit Ierland. Op de dag voor vertrek moest ik een nieuwe treinkaart regelen – dat kan alleen in Leiden. Op de dag van vertrek was het sporennetwerk ontregeld, waardoor mijn reisplanning op de schop moest om tijdig op een afgelegen station in München te komen voor de nachttrein naar Italië. Vierentwintig uur nadat ik mijn Utrechtse voordeur had gesloten kwam ik eindelijk aan in Rome. Van de Alpen heb ik geen steek gezien in het pikkedonker.
Voor de terugreis naar Nederland bleek een Interrail Pass niet voldoende, dus moest ik vanuit Rome extra reserveringen maken bij Italiaanse en Duitse spoorwegorganisaties. De romantiek is er zo snel vanaf. Als ik nog eens een liedje over mijn tijdrovende treinreis schrijf, gaat het refrein niet kedeng-kedeng maar katsjing-katsjing.
Het is eigenlijk schandalig dat een 'zuinig' alternatief voor vliegreizen zo duur en onmogelijk wordt gemaakt. De overspannen vliegtuigbusiness omzeilen wordt zo allerminst bevorderd; je bent dief van je eigen portemonnee als je niet vliegt. Ik snap het cynisme over verandering wel: gemak dient de mens, en ook de aandelenportefeuille van de hoge piefen.
Noem mij een mafkees, maar met gemak heb ik het nooit zo op gehad. (Wat die aandelenportefeuille betreft… Waar kan ik tekenen?) De omweg is nu eenmaal mijn manier van leven. Zo zie je nog eens wat. Het gemak van snelheid – in computers, scooters en andere technologie – heb ik altijd gewantrouwd. Ik ben altijd bang dat gemak ervoor zorgt dat ik slappe spieren en een stroperige bloedsomloop krijg.
Allemachtig, waar een mens zich druk om kan maken… Ik hou er maar gauw mee op en ga van het ein-de-loze uitzicht vanuit deze trein genieten. Festina lente, zei men vroeger in Rome, haast je langzaam. Leef voortvarend, maar laat de vaart niet ten koste gaan van wat Chris Zegers ooit het Zwitserleven Gevoel noemde. Voorlopig is festina lente mijn lijfspreuk. Je moet toch wat, wanneer je niet als een trein gaat.